تَرَک بر حلقه بسته نخبگان
بالاخره با تمام حرف و حدیث ها اکثریت وزرا رای اعتماد گرفتند تا چهار سال کلیددار امانت ملت یعنی اعتماد و امید مردم باشند. من اما این روزها به ترکیب کابینه فکر می کنم و روزهایِ اینچنینِ چهار سال و هشت سال پیش؛ روزهایی که احمدی نژاد چهره هایی جدید، جوان، پرشور و ناشناخته را وارد چرخه قدرتی کرد که همان امانت مردم است.
روزهایی که خوشحال بودیم از شکستن چرخه ثابت، محدود و بسته رجال سیاسی ملتی که جنگید تا صاحبان اصلی انقلاب، یعنی مردم به رشد ظرفیت ها و توانایی هایشان امیدوار شوند و مطمئن باشند حلقه نخبگان آنقدر باز هست که بدون وابستگی به این و آن بتوان به آن ورود کرد و از آن خارج شد.
این روزها مدام به این فکر می کنم اگر احمدی نژاد نبود به مخیله هیچ کس خطور هم نمی کرد افراد حاضر در کابینه احمدی نژاد که تلاش گرانی گمنام و جوان بودند شایستگی وزارت یک کشور را دارند، چرا که آنها نه از کبر سن آنچنانی برخوردار بودند و نه از غول های سیاسی محسوب می شدند.
حالا دوباره غول های سیاست به عرصه برگشته اند و میدان از جوانان خالی است و چرخه به حالت اولش بازگشته، اما همه این شرایط تحت سیطره تفکری خاص و علامت سوال بزرگی قرار گرفته است و آن اینکه: «واقعا من شایستگی ورود به حلقه نخبگان را ندارم؟»
این سوال همان روح امید و اعتماد به نفسی است که احمدی نژاد در کالبد ملت دمید، روحی که هیمنه قدرتمندان و حلقه های خاصشان را در هم شکست و حقیقت جمله مردم صاحبان اصلی انقلابند را به جامعه نشان داد.
این روزها پابرهنگان که در ادبیاتی جدید «حاشیه نشین» خوانده می شوند، انتظار شکوفایی ظرفیت هایشان را می کشند و مطئنند وظیفه اساسی انقلاب اسلامی ایجاد زمینه برای رشد پتانسیل های حقیقی انسان انقلابی و بنده است تا با ایفای نقشی که از توانایی هایش برمی آید، استمرار انقلاب را تحقق ببخشد.
با احیای این تفکر حلقه نخبگان دیگر نمی تواند بسته بماند.
